Pokochany na zawsze
Rzecz, która prawie graniczy z niemożliwością, to przeżycie dnia bez bycia obrażanym, lekceważonym czy w jakiś sposób poniżanym. Niekiedy czynimy to nawet wobec samych siebie.
Gdy nadchodzi poranek
Kiedy zatrzymaliśmy się na nocleg w zajeździe pod Monachium, była bardzo późna pora. Ucieszyło nas niezwykle, że nasz przytulny pokój ma balkon, mimo że gęsta mgła całkowicie uniemożliwiała widzenie czegokolwiek po zmroku. Kiedy jednak kilka godzin potem wzeszło słońce, mglista zasłona zaczęła zanikać. Wtedy mogliśmy zobaczyć to, co było zakryte nieprzeniknioną zasłoną mgły zeszłego wieczoru, a była to idylliczna sceneria—spokojna i bujnie porośnięta zielenią łąka, na niej pasące się owce z pobrzmiewającymi na szyjach dzwonkami, a nad nią wielkie białe chmury, które wyglądały dokładnie tak, jak kolejne owce, duże i puszyste!
Alternatywa dla gniewu
Pewnego rana w mieście Perth w Australii, Fionn Mulholland odkrył, że zniknął jego samochód. Szybko sobie jednak uświadomił, że niechcący zaparkował auto w nieprzepisowym miejscu, więc zostało odholowane. Zastanawiając się nad sytuacją, która miała go kosztować 600$ za odholowanie i mandat za niewłaściwe parkowanie, Mulholland uległ silnej frustracji, ale postanowił nie złościć się na osobę, z którą będzie miał do czynienia chcąc odzyskać samochód. Zamiast dać upust emocjom, Mulholland napisał żartobliwy wierszyk o całej sytuacji i przeczytał go pracownikowi, który miał mu wydać auto. Pracownikowi wierszyk spodobał się i nie doszło do żadnej nieprzyjemnej konfrontacji.
Nauka języka
Stałem przed zgromadzeniem wiernych w małym kościele na Jamajce i w moim najlepszym miejscowym dialekcie wycedziłem: „Wah Gwan, Jamaica?” Reakcja audytorium okazała się lepsza niż oczekiwałem, gdyż słysząc to nie żałowano mi uśmiechów ani braw.
Móc kogoś dotknąć
Pasażerowie pociągu Canadian Metro stali się świadkami pewnego wzruszającego zdarzenia. Zobaczyli bowiem, jak starsza kobieta wyciąga rękę do młodego mężczyzny, który wrzeszczy i rzuca obelżywe słowa, wprawiając podróżujących w spore zaniepokojenie. Zatroskanie tej kobiety uspokoiło jego wzburzone emocje, bo po chwili opadł na kolana i zalewając się łzami powiedział: „Dzięki, babciu”. Następnie wstał i poszedł ku wyjściu. Kobieta ta później przyznała, że była nieźle wystraszona, ale jest matką i widziała, że człowiek ten potrzebuje czyjegoś współczującego dotyku. Mimo, że zdrowy rozsądek nakazywał jej, żeby się do niego nie zbliżać, podjęła ryzyko okazania mu miłości.
Nie poddawaj się
Bob Foster, mój mentor i przyjaciel od 50 lat, nigdy nie poddawał się w rozwiązywaniu moich problemów. Jego niezmienna przyjaźń i wsparcie, nawet w najtrudniejszych sytuacjach, zawsze pomagały mi przejść przez trudności.
Rzeczy małe
Zadzwoniła do mnie moja przyjaciółka Gloria i w jej głosie słychać było podekscytowanie. Nie mogła opuszczać domu z wyjątkiem wizyt u lekarzy, dlatego szybko pojęłam, dlaczego jest tak radosna, gdy mi oznajmiła: „Syn właśnie podłączył nowe głośniki do mojego komputera, więc teraz mogę chodzić do mojego kościoła!” Chodziło o to, że nareszcie może słuchać nabożeństw na żywo przez internet. Nie mogła się nacieszyć bożą dobrocią i głośnikami, które nazwała najlepszym prezentem, jaki mógł dać jej syn.
Kurczące się pianino
Mój syn przez trzy kolejne lata uczestniczył w recitalu fortepianowym. Byłam tam również w zeszłym roku patrząc, jak wchodzi na scenę, zasiada za instrumentem i wykonuje dwa utwory. Po swoim występie usiadł obok mnie i szepnął mi do ucha: „Mamo, w tym roku fortepian jest mniejszy!”. „Nie synku, na tym samym fortepianie grałeś w poprzednich latach. To ty jesteś większy, bo szybko rośniesz”—odparłam.
Zawsze słuchać
Tata należał do ludzi małomównych. Miał częściową utratę słuchu wskutek wielu lat służby w wojsku i używał aparatu słuchowego. Pewnego wieczoru, kiedy ja z mamą rozmawiałyśmy dłużej niż tata uważał za konieczne, przekomarzającym się tonem powiedział: „Kiedykolwiek potrzebuję spokoju i ciszy, robię coś takiego”. Wtedy podniósł dłonie i wyłączył oba aparaty słuchowe, po czym założył ręce za głowę i z błogim uśmiechem na twarzy zamknął oczy.
Dar dawania
Pewien pastor tchnął nowe życie w powiedzenie „Ten człowiek oddałby ci ostatnią koszulę”. Uczynił to rzucając intrygujące wyzwanie członkom swojego zboru: „Co by się stało, gdyby każdy z nas zdjął z siebie płaszcz czy kurtkę i oddał komuś potrzebującemu?” Następnie zdjął swój płaszcz i położył go przed wejściem do kościoła. Wielu zborowników poszło za jego przykładem. Miało to miejsce w zimie, dlatego powrót zborowników do domu nie należał do zbyt komfortowych. Jednak dla wielu osób w potrzebie oznaczało to, że będzie im w zimie nieco cieplej.
Pozwolić odejść
Na naszą rocznicę ślubu, mąż pożyczył rower tandem, żebyśmy mogli pojechać na romantyczną przejażdżkę. Kiedy już wyruszyliśmy, szybko zauważyłam, że jadąc na tylnym siodełku nie widzę drogi przed nami, bo zasłaniają mi ją szerokie barki męża. Moja kierownica też była tylko atrapą, bo była nieruchoma i nie miała wpływu na kierowanie rowerem. O kierunku, w jakim jechaliśmy, decydowała tylko przednia kierownica, bo tylna była tylko wsparciem dla moich ramion. Miałam wybór—frustrować się moim brakiem kontroli nad jazdą albo cieszyć się wycieczką i wierzyć, że Mike będzie prowadził bezpiecznie i we właściwym kierunku.
Słodka woń
Autorka Rita Snowden napisała uroczą opowieść o swojej wizycie w małej wiosce w pobliżu Dover w Anglii. Siedząc w ogródku kawiarni i popijając herbatę, poczuła piękny zapach. Rita zapytała kelnera, skąd on dochodzi, a on odparł, że od ludzi, którzy co jakiś czas tędy przechodzą. Większość mieszkańców wioski była zatrudniona w pobliskiej wytwórni perfum. Wracając do swoich domów nieśli na sobie zapach, którym w godzinach pracy nasiąkło ich ubranie.