Życzliwy człowiek
Leon, poszukując bardziej sensownego życia, porzucił swoją dotychczasową pracę w firmie finansowej. Pewnego dnia na rogu ulicy zauważył bezdomnego, trzymającego tabliczkę z napisem: „Życzliwość to najlepsze lekarstwo”. „Słowa te wywarły na mnie niezapomniane wrażenie. Były dla mnie niczym objawienie”—mówi Leon.
Widok z góry
Gdy w latach siedemdziesiątych Peter Welch był małym chłopcem, posługiwanie się detektorem metali traktował tylko jako hobby. Od 1990 roku kieruje jednak wyprawami poszukiwaczy metali z całego świata. Dokonał wraz z nimi tysięcy odkryć, odnajdując miecze, starożytną biżuterią i monety. Posługując się programem Google Earth, wyszukuje konturów w krajobrazach wiejskich w Wielkiej Brytanii. Aplikacja pokazuje mu, gdzie w dawnych wiekach mogły istnieć drogi, budynki i inne obiekty. Peter twierdzi, że „perspektywa z góry otwiera przed nim zupełnie nowy świat”.
Otwarte ramiona
Saydee i jego rodzina wyznają filozofię „otwartego domu”. Ktokolwiek do nich zawita, jest mile widziany, a zwłaszcza ten, kto jest w niedoli. Gospodarz domu kultywuje sposób, w jaki sam został wychowany. Dorastał w Liberii wraz z dziewięciorgiem rodzeństwa. Jego rodzice zawsze otwierali się na innych. Wspomina: „Dorastaliśmy jako wspólnota. Kochaliśmy się nawzajem. Wszyscy byli odpowiedzialni za wszystkich. Mój tata nauczył nas miłować się, dbać o siebie i nawzajem się chronić”.
Gdy ktoś się o nas troszczy
Moja znajoma Debby świadczy usługi sprzątania domów i w celu rozwinięcia swojego biznesu wiele czasu poświęca na szukanie nowych odbiorców. Jedna z jej potencjalnych klientek stwierdziła: „Nie będzie mnie stać na taki luksus; stwierdzono u mnie raka i obecnie jestem w trakcie leczenia”. Debbie zdecydowała wówczas, że żadna kobieta dotknięta tak ciężką chorobą nie powinna być pozbawiona pomocy. Wkrótce założyła organizację non-profit zrzeszającą firmy sprzątające, które zgodziły się na świadczenie nieodpłatnych usług dla kobiet walczących z rakiem. Jedna z chorych kobiet była zachwycona, że mogła odpocząć w czystym domu. Powiedziała: „Po raz pierwszy uwierzyłam, że mogę pokonać raka”.
Uderz kreta
Czasami życie mnie przerasta. Jego koszty rosną z dnia na dzień: rachunki, ubezpieczalnie, spłaty kredytów, domowe naprawy. Jason ostatnio skarżył się: „Jesteśmy winni tysiące funtów. Jeśli tylko uda nam się opłacić te rachunki, życie stanie się piękne, a ja wreszcie będę zadowolony!” Mam wrażenie, że życie przypomina grę „Uderz kreta”, w której gumowe krety wyskakują z coraz to nowych dziur, a zadaniem gracza jest uderzać je młotkiem, kiedy tylko się wychylą na powierzchnię.
Nasze miejsce zamieszkania
Robbie i Sabrina—kilka lat po tragicznej utracie swoich współmałżonków—zakochali się, wzięli ślub i połączyli swoje dwie rodziny. Stworzyli nowy dom i nazwali go Havilah, co po hebrajsku oznacza „wić się z bólu” lub „rodzić”. Symbolizuje on stworzenie czegoś pięknego przez cierpienie. Obydwoje są zdania, że nowy dom zbudowali nie po to, by zapomnieć o przeszłości, ale żeby „wskrzesić życie z popiołów i świętować nadzieję”. Dla nich „jest to miejsce, w którym dobrze się czują, celebrują życie i trzymają się obietnicy przyszłości”.
Jedyny Król
Pięcioletni Eldon słuchał pastora opowiadającego o tym, jak Jezus opuścił niebo, by przyjść na ziemię. Gdy pastor dziękował Mu w modlitwie, że umarł za nasze grzechy, chłopiec westchnął i zapytał zaskoczony: „O nie! On naprawdę umarł?”
Wspaniałe owoce
„Dzieci powinny rozrzucać nasiona w ogrodzie, gdzie tylko chcą, a potem cierpliwie czekać i przyglądać się, jak rośliny kiełkują”—sugeruje Rebecca Lemos-Otero, założycielka City Blossoms. I chociaż nie jest to wzór prawidłowego ogrodnictwa, wskazuje na fakt, że każde nasionko ma potencjał, by rozkwitnąć i żyć.
To zależy od Boga
Nate i Sherilyn cieszyli się z pobytu w restauracji omakase podczas wakacji. „Omakase” to japońskie słowo, które można przetłumaczyć „zdecyduj za mnie”, co oznacza, że klienci takich restauracji pozwalają szefowi kuchni, by wybrał im posiłek. Mimo że może to być ich pierwsza wizyta i takie zachowanie wydaje się ryzykowne, są zwykle bardzo zadowoleni zarówno z szefa kuchni, jak i dania, które dla nich przygotował.
Nie zapomnij o mnie!
Moja bratanica, jej czteroletnia córeczka Kailyn i ja spędzałyśmy wspólnie wspaniałe sobotnie popołudnie. Cieszyłyśmy się z puszczania na dworze mydlanych baniek, kolorowania książeczek i jedzenia kanapek z masłem orzechowym i dżemem. Gdy wsiadły do samochodu, by odjechać, Kailyn zawołała słodkim głosem przez otwarte okno: „Nie zapomnij o mnie, ciociu Aniu”. Szybko podeszłam do samochodu i wyszeptałam: „Nigdy bym nie mogła o tobie zapomnieć. Obiecuję, że wkrótce się zobaczymy”.
Przyjaciółka
Shirley położyła się na kanapie po męczącym dniu. Za oknem zauważyła starsze małżeństwo, próbujące przesunąć element starego ogrodzenia, pozostawiony w czyimś frontowym ogródku i podpisany „oddam za darmo”. Shirley chwyciła za rękę męża i wybiegli z domu, by im pomóc. W czwórkę włożyli fragment ogrodzenia na wózek, a potem pchali go ulicą w kierunku ich domu, śmiejąc się przez cały czas z powodu widowiska, jakie wywołali. Gdy wrócili po drugi fragment ogrodzenia, kobieta zapytała Shirley: „Ty być moją przyjaciółką?”. „Tak”—odparła Shirley. Dowiedziała się później, że jej nowa wietnamska koleżanka słabo zna język angielski i czuje się osamotniona, gdyż jej dzieci dorosły i wyprowadziły się z domu.
Od dzisiaj
Kiedy pod koniec lutego 2017 roku biopsja mojej najstarszej siostry ujawniła raka, powiedziałam do przyjaciół: „Od dzisiaj muszę spędzać z Carolyn jak największą ilość czasu.” Niektórzy komentowali, że moje obawy były przesadne w stosunku do wiadomości. Jednak po upływie dziesięciu miesięcy moja siostra zmarła. I chociaż spędziłam z nią wiele godzin, to nigdy nie ma wystarczająco dużo czasu, by kochać naszych najbliższych.