Autor

Wyświetl wszystkie
David C. McCasland

David C. McCasland

Jeden zabawny fakt z Twojego życia? – W 1956 roku, byłem na koncercie Elvisa Presleya w Oklahoma City. Bilet wstępu kosztował $1.50!

Twoja ulubiona potrawa? – Lody

Twoje ulubione zajęcie? – Opowiadanie historii

Twój ulubiony pisarz? – William Zinsser (On Writing Well i inne książki).

Artykuły David C. McCasland

Nie poddawaj się

Bob Foster, mój mentor i przyjaciel od 50 lat, nigdy nie poddawał się w rozwiązywaniu moich problemów. Jego niezmienna przyjaźń i wsparcie, nawet w najtrudniejszych sytuacjach, zawsze pomagały mi przejść przez trudności.

Rozumie i troszczy się

Mężczyzna spytany, czy uważa, że niewiedza i apatia są problemami współczesnego społeczeństwa, żartobliwie odpowiedział: „Nie wiem i nie obchodzi mnie to”.

Podróż wiary

Począwszy od swego pierwszego wydania w 1880 roku, powieść Lew Wallace’a Ben-Hur. Opowieść o Chrystusie nie schodzi z drukarskich pras. Określono ją jako najbardziej wpływową książkę chrześcijańską XIX wieku i nadal przyciąga ona czytelników łącząc prawdziwą historię Jezusa z opowieścią o fikcyjnej postaci młodego żydowskiego arystokraty, Judy Ben-Hura.

Jego Słowo, słowem ostatnim

Dawson Trotman, dynamiczny chrześcijański przywódca połowy XX wieku i założyciel organizacji The Navigators, zawsze podkreślał znaczenie Biblii w życiu naśladowców Chrystusa. Każdy dzień kończył on pewną praktyką, którą nazwał „Jego Słowo, słowem ostatnim”. Zanim poszedł spać, zawsze rozważał wersety Biblii i uczył się ich na pamięć, a następnie modlił się, aby miały właściwe miejsce i wpływ w jego życiu. Chciał, żeby ostatnie słowa, o których myślał pod koniec każdego dnia, były słowami Boga.

Najwspanialsze zaproszenie

W ostatni weekend otrzymałam kilka zaproszeń na moją pocztę mailową. Te, które namawiały do wzięcia udziału w „darmowych” seminariach dotyczących emerytury, nieruchomości czy ubezpieczeń na życie natychmiast znalazły się w koszu. Pojawiło się jednak zaproszenie do spotkania dawno nie widzianych znajomych i ono skłoniło mnie do natychmiastowego odzewu: „Tak! Przyjmuję zaproszenie”. Zaproszenie + Chęć = Przyjęcie zaproszenia.

Bieg i odpoczynek

Ten nagłówek przyciągnął moją uwagę: „Dni Odpoczynku Ważne dla Biegaczy” W artykule Tommy Manningsa, były członek US Mountain Running Team mówi o istotnej zasadzie, którą sportowcy czasami ignorują—ciało potrzebuje czasu, by odpocząć i zregenerować siły po intensywnym treningu. „Pod względem fizjologicznym, adaptacje, które pojawiają się jako rezultat treningów, mogą nastąpić tylko podczas odpoczynku,” pisał Manning. „To oznacza, że odpoczynki są tak samo ważne jak treningi.”

Za Tobą

W niektórych kulturach oczekuje się, by młodsza osoba przepuściła starszą w drzwiach. W innych, pierwsza wchodzi osoba uważana za najważniejszą lub najwyżej postawioną. Nie ważne w jakiej tradycji żyjemy, często zdarza się, że trudno nam udzielić pierwszeństwa innym w wyborze rzeczy, które wiążą się z korzyściami, zwłaszcza, gdy pierwszeństwo nam się należy.

Mayday!

Międzynarodowy sygnał wzywania pomocy „Mayday” jest zawsze powtarzany trzy razy pod rząd—„Mayday-Mayday-Mayday”—tak by sytuacja mogła być jednoznacznie zrozumiana jako nagły wypadek zagrażający życiu. Słowo to zostało wymyślone w 1923 roku przez oficera łączności pracującego na londyńskim lotnisku Croydon, Fredericka Stanley Mackford’a. Ten zamknięty obecnie obiekt realizował kiedyś regularne loty na linii Londyn—Paryż. Według ekspertów National Maritime Museum, Mockford utworzył słowo „Mayday” od francuskiego słowa m’aidez, co oznacza „pomóż mi”.

Jeden z nas

Na żałobnym nabożeństwie Charlesa Schulza (1922–2000), twórcy uwielbianych przez wszystkich historyjek komiksowych Peanuts, jego przyjaciółka i współpracownica Cathy Guisweite, wspominała jego osobistą życzliwość i empatię: „Dał wszystkim ludziom na ziemi postacie, które czuły dokładnie to, co każdy z nas, dzięki nim nigdy nie czuliśmy się samotni. Poświęcił nam też siebie i sprawił, że nigdy nie czuliśmy się opuszczeni . . . zachęcał nas. Współodczuwał z nami. Sprawił, że poczuliśmy, że jest taki jak my, że jest jednym z nas”.

Całym sercem!

Kaleb był człowiekiem, który, gdy coś czynił, to było to z całego serca. On i Jozue weszli w skład 12 osobowej grupy zwiadowców, którzy dokonali szpiegowskiego rozpoznania w Ziemi Obiecanej, a następnie zdali raport Mojżeszowi i starszyźnie Izraela. Kaleb powiedział: „Gdy wyruszymy na nią, to ją zdobędziemy, gdyż ją przemożemy” (IV Mojżeszowa 13:30). Dziesięciu członków grupy zwiadowców oceniło, że misja nie może im się udać. Pomimo danych przez Boga obietnic, oni widzieli tylko przeszkody (w. 31-33).

Zaraźliwa Ewangelia

Projekt o nazwie The Viral Texts na Northeastern University w Bostonie ma na celu zbadać, jak określone wiadomości dostawały się na szpalty konkurencyjnych gazet w XIX wieku, które to w owym czasie były jedynymi mediami społecznościowymi. Jeśli jakiś artykuł osiągnął liczbę 50 przedruków lub więcej, uważano, że jest wiadomością o szerokim oddźwięku społecznym. W czasopiśmie Smithsonian, Britt Peterson odnotował, że XIX wieczny artykuł prasowy o chrześcijanach straconych w egzekucji za swoją wiarę pojawił się w przynajmniej 110 różnych publikacjach.

Geniusz ze złomowiska

Swoją działalność artystyczną Noah Purifoy rozpoczął z trzema tonami rupieci pozyskanych z dzielnicy Watts w Los Angeles, gdzie w 1965 roku doszło do gwałtownych zamieszek. Z pogiętych kół rowerowych, kul do kręgli, zużytych opon, czy popsutych telewizorów, on i jego koledzy stworzyli nowoczesne rzeźby, którym nadali konkretne przesłanie społeczne. Chcieli nim wyrazić, że nowoczesne społeczeństwo traktuje ludzi jak niepotrzebne sprzęty do wyrzucenia. Jeden z dziennikarzy nazwał Purifoya „geniuszem ze złomowiska”.