Nowe okulary
„To musi być niesamowite, gdy patrzysz na drzewo i widzisz pojedyncze liście, zamiast jednej zielonej plamy!”—powiedział mój tata. Nie byłabym w stanie tego lepiej ująć. Miałam osiemnaście lat i wcale nie paliłam się do noszenia okularów. One jednak zmieniły mój sposób widzenia, sprawiając, że zamazany obraz przeistoczył się w coś pięknego!
Gdy rekiny nie gryzą
Moje dzieci były zachwycone, a ja czułam niepokój. W czasie wakacji odwiedziliśmy akwarium, gdzie ludzie mogli głaskać małe rekiny, trzymane w specjalnym zbiorniku. Gdy zapytałam personel, czy zwierzęta kiedykolwiek gryzą w palce, wyjaśniono mi, że rekiny zostały niedawno nakarmione, a oprócz tego dostały jeszcze dodatkową karmę. Nie gryzły, ponieważ nie były głodne.
Boże zakłócenia
Jest rzeczą trudną, gdy Bóg mówi nam „nie” lub „nie teraz”, a zawłaszcza gdy czujemy, że otworzył przed nami drzwi, by służyć innym. Na początku mojej służby pojawiły się w moim życiu dwie okazje, w których, jak sądziłem, mogłem wykorzystać swoje dary i umiejętności oraz zaspokoić potrzebę kościoła. Jedne i drugie drzwi ostatecznie jednak się przede mną zamknęły. W moim rozczarowaniu otrzymałem kolejną propozycję, którą przyjąłem. Zostałem powołany do owocnej służby pastorskiej, która trwała trzynaście lat.
Czym jest modlitwa?
Co to znaczy mieć życie modlitewne? I jak to wygląda? Mówi się nam: „nieustannie się módlcie!” (1 Tesaloniczan 5:17), ale czy to w ogóle jest możliwe? Odkryj wzór modlitwy, który Jezus przekazał swoim uczniom i dowiedz się więcej o tym, czym jest modlitwa (a czym nie jest!). Odkrywaj na nowo wiele obietnic, które Bóg daje nam w Biblii dotyczących naszego…
Jaka jest prawda Bożego Narodzenia?
Łatwo można patrzeć na historię Bożego Narodzenia jak po prostu na okazję ewangelizacyjną; ale jest głębia tej historii, która wciąż może rzucić wyzwanie także tym z nas w kościele. Jaka jest prawda Bożego Narodzenia? zanurzy Cię w prawdziwy świat narodzin Chrystusa, aby można było przyjrzeć się bliżej niektórym zapomnianym szczegółom tej historii. Przypomnijmy, że Jezus nie urodził się wśród zwierząt hodowlanych…
Rozwiązywanie sznura
Misją pewnej chrześcijańskiej organizacji jest promowanie terapeutycznej natury przebaczenia. Jedna z jej działalności polega na organizowaniu przedstawienia, w którym pokrzywdzony i krzywdziciel są ze sobą związani sznurem. Rozwiązać go może tylko osoba poszkodowana. Jeśli tego nie uczyni, do jej pleców będzie przywiązany sprawca jej krzywd. Bez przebaczenia—rozwiązania sznura—osoba pokrzywdzona nie będzie mogła uciec.
Mowa pochwalna
Gdy wróciłem z pogrzebu, moje serce było pełne uznania dla zmarłej kobiety. Jej życie nie było spektakularne. Nie była osobą znaną poza kościołem, kręgiem sąsiadów i przyjaciół. Kochała jednak Jezusa, swoich siedmioro dzieci i dwadzieścia pięcioro wnucząt. Dużo się śmiała, chętnie służyła innym i potrafiła mocno odbijać softballową piłkę.
Ognisko próżności
W lutym 1497 roku, mnich imieniem Girolamo Savonarola, rozpalił ogień. Wraz ze swoimi zwolennikami spędził kilka miesięcy na gromadzeniu przedmiotów, które mogły kusić ludzi do grzechu i zachęcać do zaniedbywania religijnych obowiązków, włącznie z dziełami sztuki, kosmetykami, instrumentami i odzieżą. Wyznaczonego dnia na placu miejskim we Florencji ułożono stos, składający się z tysięcy przedmiotów, i podpalono go. Wydarzenie to stało się znane jako „ognisko próżności”.
Grając z radością
Jeden z naszych synów, Brian, jest szkolnym trenerem koszykówki. Pewnego roku, gdy jego drużyna z meczu na mecz awansowała coraz wyżej w mistrzostwach stanu Waszyngton, życzliwi jej ludzie w mieście pytali: „Czy zamierzacie zdobyć w tym roku pierwsze miejsce?” Zarówno zawodnicy, jak i trenerzy odczuwali wywieraną na nich presję. Brian ułożył więc hasło przewodnie: „Grajmy z radością!”
Radość Pana
Moja babcia przysłała mi ostatnio teczkę pełną starych fotografii. Gdy je przeglądałam, jedno z nich przykuło moją uwagę. Mam na nim dwa latka i siedzę sobie przy kominku. Po jego drugiej stronie mój tatuś obejmuje ramieniem mamusię. Obydwoje wpatrują się we mnie z miłością i zachwytem.
Zabawa w chowanego
„On na pewno mnie znajdzie”—pomyślałem. Gdy słyszałem za rogiem kroki mojego pięcioletniego kuzyna, czułem, że serce bije mi coraz szybciej. Był coraz bliżej. Tylko pięć kroków ode mnie. „Trzy, dwa . . . Znalazłem cię!”
Koniec zazdrości
Sławny francuski artysta Edgar Degas, znany jest na całym świecie ze swoich obrazów z baletnicami. Mniej znana jest natomiast jego zazdrość, jaką pałał w stosunku do swojego przyjaciela i artystycznego rywala, Edouarda Maneta, innego mistrza malarstwa. Degas powiedział o Manecie: „Wszystko, co robi, od razu mu się udaje, podczas gdy ja rodzę wszystko w niekończących się bólach i nigdy mi nic nie wychodzi”.