Dla osób, którym jest zimno
Na przedmieściach Paryża, podobnie jak w innych miastach na kuli ziemskiej, ludzie przychodzą z pomocą osobom bezdomnym. Wieszają odzież w nieprzemakalnych torbach na specjalnych ogrodzeniach, aby osoby mieszkające na ulicach mogły z nich korzystać zgodnie ze swoimi potrzebami. Na torbach widnieje napis: „Dla osób, którym jest zimno”. Akcja nie tylko pomaga osobom bezdomnym, lecz uczy członków lokalnej społeczności, jak ważną jest pomoc ludziom potrzebującym.
Nieustraszona miłość
Przez całe lata nosiłam na sobie pancerz lęku, by chronić swoje serce. Stał się on wymówką, by unikać nowych rzeczy, nie realizować własnych marzeń i nie być posłuszną Bogu. Strach przed smutkiem, cierpieniem i odrzuceniem przeszkadzał mi w nawiązywaniu silnych relacji z Bogiem i ludźmi. Czynił mnie niepewną, niespokojną i zazdrosną żoną oraz nadopiekuńczą i przejmującą się matką. Gdy jednak uczę się, w jaki sposób Bóg mnie kocha, zmienia On mój sposób odnoszenia się do Niego i do bliźnich. Ponieważ wiem, że Bóg o mnie się troszczy, czuję się bardziej bezpieczna i skłonna, by przedkładać potrzeby innych nad swoje własne.
Puste łóżko
Gorąco pragnąłem wrócić do szpitala św. Jakuba w Montego Bay na Jamajce i ponownie skontaktować się z Rendellem, który dwa lata wcześniej dowiedział się o miłości Jezusa. Evie, nastolatka ze szkolnego chóru, z którym podróżuję każdej wiosny, czytała Rendellowi Pismo Święte i wyjaśniła mu ewangelię. On zaś w sposób osobisty przyjął Jezusa jako Zbawiciela.
Nigdy nie sam
Gdy mój znajomy autor pisał przewodnik biblijny dla pastorów w Indonezji, zafascynował się wspólnotową kulturą tego narodu. Koncepcja ta zwana Gotong Rojong, oznaczająca wzajemną pomoc, jest praktykowana w wioskach, gdzie np. sąsiedzi wspólnie pracują przy naprawie czyjegoś dachu lub reperują most lub ścieżkę. W miastach mieszkańcy czynią podobnie. Jak powiedział znajomy, „ludzie zawsze udają się w różne miejsca w towarzystwie drugiej osoby, np. na umówioną wizytę u lekarza. Taka jest kulturowa norma. Nigdy więc nie są sami”.
Żywy pomnik życzliwości
Wychowywałem się w tradycyjnym kościele. Jeden ze zwyczajów przestrzegany był w chwili śmierci członka rodziny lub przyjaciela. W korytarzu budynku kościelnego umieszczano mosiężną tabliczka z napisem: „Ku pamięci . . .” Było na niej wyryte imię i nazwisko—lśniąca pamiątka po zakończonym życiu. Zawsze bardzo sobie ceniłem takie tabliczki. Jednak zastanawiałem się nad ich statycznością, bowiem są przedmiotami nieożywionymi i w dosłownym sensie martwymi. Czy można je w jakiś sposób ożywić?
Wezwanie do odwagi
Na londyńskim Placu Parlamentu, wśród pomników reprezentujących mężczyzn—Nelsona Mandelę, Wistona Churchilla, Mahatmę Gandhiego i innych—stoi samotna statua kobiety. Jest to Millicent Fawcett, która walczyła o prawo kobiet do głosowania. Została uwieczniona w brązie. Trzyma transparent ze słowami, wypowiedzianymi do innej sufrażystki: „Odwaga wzywa do odwagi na całym świecie”. Fawcett twierdziła, że odwaga jednej osoby ośmiela wszystkich pozostałych—wzywa bojaźliwe dusze do działania.
Uwięzieni, lecz nie milczący
Latem 1963 roku, po całonocnej podróży autobusem, aktywistka ruchu praw obywatelskich, Fannie Lou Hamer, wraz z sześcioma innymi, czarnoskórymi pasażerami zatrzymała się na kolację w Winona, w stanie Mississippi. Gdy funkcjonariusze organów ścigania zmusili ich do opuszczenia lokalu, zostali aresztowani i wtrąceni do więzienia. Upokorzenie jednak nie zakończyło się na bezprawnym aresztowaniu. Wszyscy zostali dotkliwie pobici, a najbardziej Fannie. Po brutalnym ataku, który niemal przyprawił ją o śmierć, zaczęła śpiewać: „Paweł i Sylas byli spętani w więzieniu, wypuść na wolność mój lud”. Nie śpiewała jednak sama. Do wspólnego wielbienia Boga przyłączyli się również inni więźniowie. Spętane były ich ciała, lecz nie dusza.
Bóg uratował moje życie!
Kiedy Aaron miał piętnaście lat, zaczął modlić się do szatana: „Czułem się tak, jakbym miał z nim związek”. Aaron zaczął kłamać, kraść oraz manipulować swoją rodziną i przyjaciółmi. Nachodziły go również koszmary senne: „Obudziłem się pewnego ranka i ujrzałem diabła na końcu łóżka. Powiedział mi, że zdam egzaminy, a potem umrę.” Jednak kiedy Aaron je zdał, żył dalej. Zastanawiał się: „Było dla mnie jasne, że diabeł jest kłamcą”.
Rzucając kamieniem
Lisa nie odczuwała współczucia dla ludzi, którzy oszukiwali swoich współmałżonków . . . dopóki nie zdała sobie sprawy, że jest głęboko niezadowolona ze swojego własnego małżeństwa i stara się stawić opór niebezpiecznemu urokowi innego mężczyzny. To bolesne doświadczenie pomogło jej na nowo znaleźć współczucie dla innych i lepsze zrozumienie słów Chrystusa: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamieniem” (Ew. Jana 8:7).
Istota postu
Dręczący mnie głód wzmagał moją nerwowość. Mój mentor poradził mi post, abym lepiej skupił się na Bogu. W miarę upływu czasu tego dnia zastanawiałem się: Jakim sposobem Jezus wytrzymał aż czterdzieści dni? Aby mieć siłę, pokój i cierpliwość, próbowałem polegać na Duchu Świętym. Najbardziej potrzebowałem cierpliwości.
Cudowny i wyjątkowy
Ludzkie istoty nie są wyjątkowe—a przynajmniej według londyńskiego ogrodu zoologicznego.
Boża ucieczka
W powieści Agaty Christie p.t. Tajemnica siedmiu zegarów czytamy o przestępcach, którzy popełniają serię morderstw. Chociaż początkowo ich spisek zakładał tylko jedną ofiarę, w rzeczywistości dokonali wielu zbrodni, aby zatuszować tę pierwszą. W konfrontacji z detektywem Poirotem, jeden z konspiratorów wyznał: „To miało być tylko jedno morderstwo”.