Ujawniona tajemnica
Mój współpracownik wyznał mi, że nie uważa się za „materiał Jezusa”. Słuchałem jak opisuje swoje—jak to nazwał—„wygodne i narcystyczne” życie, które go nie satysfakcjonuje. „Mój problem polega na tym, że próbuję być dobry, a nawet troskliwy, ale mi nie wychodzi. Wydaje mi się, że nie jestem w stanie czynić tego, czego chcę, natomiast ciągle czynię to, czego nie chcę”.
Ufna nadzieja
Gdy dr William Wallace pracował jako misjonarz i chirurg w Chinach w latach czterdziestych zeszłego wieku, kraj środka został zaatakowany przez Japonię. Wallace, który kierował Stoud Memorial Hospital, wydał polecenie by szpital załadował sprzęt na barki i funkcjonował dalej jako pływająca placówka medyczna w celu uniknięcia ataków piechoty.
Droga do domu
Podróż przez życie może być niekiedy tak trudna, że aż przytłaczająca. Wydaje się nam, że nie ma końca ciemnościom. Gdy przechodziłem przez podobny okres w życiu rodzinnym, pewnego ranka moja żona wyszła z pokoju po modlitwie z nową życiową nauką. „Myślę, że Bóg chce, abyśmy nie zapominali w chwilach światłości, czego nauczyliśmy się w ciemności”.
Bezinteresowna służba
Na trawniku stała mała grupa ludzi, przytłoczona ogromem drzewa, leżącego na trawniku. Starsza kobieta, opierająca się na lasce, opisywała nocną wichurę, która przewróciła majestatyczny, stary wiąz. „Co najgorsze”—kontynuowała łamiącym się od emocji głosem—„zniszczył on również nasz piękny, kamienny mur. Mój mąż zbudował go, gdy braliśmy ślub. Uwielbiał go. Ja też! Teraz już go nie ma, tak samo jak i męża”.
Każdy moment ma znaczenie
Ada przeżyła wszystkich swoich przyjaciół i rodzinę. Gdy ją spotkałem, mieszkała w domu opieki. „Najtrudniejszą rzeczą w starzeniu się”—powiedziała do mnie—„jest obserwowanie, jak wszyscy odchodzą i zostawiają nas samych.” Pewnego dnia zapytałem Adę, w jaki sposób podtrzymuje swoje zainteresowania i jak spędza czas. Odpowiedziała mi fragmentem Pisma Świętego z Listu apostoła Pawła (Filipian 1:21): „Albowiem dla mnie życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem.” Potem powiedziała: „Ponieważ ciągle żyję, mam do wykonania pracę. W moich dobrych dniach rozmawiam z ludźmi o Jezusie, a w złych mogę się modlić.”
Przypadkowa wiedza
Kilka lat temu pewna kobieta podzieliła się ze mną historią o tym, jak zastała kiedyś przed telewizorem swoją małą córkę, oglądającą wiadomości na temat pełnego przemocy zdarzenia. Instynktownie chwyciła za pilota i przełączyła kanał. „Nie musisz oglądać takich rzeczy”—powiedziała jej dość obcesowo. Wywiązała się wymiana zdań, a pod koniec kobieta stwierdziła, że dziewczynka powinna napełniać swój umysł tym, „co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne . . .” (Filipian 4:8) Po obiedzie, gdy moja znajoma wraz z mężem oglądała wiadomości, do pokoju weszła nagle jej córka i wyłączyła telewizor. „Nie musicie oglądać takich rzeczy”—oświadczyła naśladując głos mamy. „Myślcie o rzeczach biblijnych!”
Niespodziewana łaska
Działo się to wczesnym rankiem w ostatniej klasie szkoły średniej. Musiałem pilnie dotrzeć do pracy w miejscowym klubie kręglarskim. Poprzedniego wieczoru zostałem dłużej, żeby posprzątać zabłoconą kafelkową podłogę, ponieważ zachorował dozorca. Nie zawracałem sobie głowy informowaniem o tym szefa, bo chciałem mu zrobić niespodziankę. Przecież nic złego nie może się stać—pomyślałem sobie.
Pocieszająca dłoń
„Pacjent jest bojowy”—napisała pielęgniarka w notatce.
Dzień, w którym nie mogłem się modlić
W listopadzie 2015 roku dowiedziałem się, że muszę poddać się operacji serca. Zaskoczony i lekko wstrząśnięty, w zupełnie naturalny sposób zacząłem dopuszczać do siebie możliwość śmierci. Czy są jakieś relacje, które powinienem naprawić? Czy istnieją jakieś kwestie finansowe, o które powinienem się zatroszczyć ze względu na rodzinę? Nawet gdyby moja operacja się udała, minęłoby wiele miesięcy, zanim wróciłbym do pracy. Czy mogę wykonać jakieś zadania już dzisiaj? Co mam zrobić z obowiązkami, które nie mogą czekać? Komu powinienem je przekazać? Był to czas zarówno działania, jak i modlitwy. Problem tkwił w tym, że nie mogłem robić ani jednego, ani drugiego.
Szukanie Waldo
Waldo to bohater komiksów dla dzieci pt. „Where’s Waldo” (Gdzie Jest Waldo). Postać Waldo ukrywa się na jednym z wielu rysunków na każdej stronie książki, zachęcając dzieci do szukania, gdzie się znajduje. Rodzice w różnych krajach bardzo cieszą się z chwil, kiedy twarze ich pociech sygnalizują, że właśnie odkryły miejsce ukrywania się Waldo. Miłe są też dla nich sytuacje, kiedy dzieci proszą ich o pomoc w tych poszukiwaniach.
Właściwy hołd
Zawsze robiła na mnie wrażenie dostojna prostota zmiany warty przy Grobie Nieznanego Żołnierza na cmentarzu Arlington National Cemetery. Ten precyzyjnie wyreżyserowany ceremoniał jest wzruszającym hołdem żołnierzom, których imiona i nazwiska, jak też ich ofiara, znane są „tylko Bogu”. Podobnie wzruszające są same przemarsze reprezentacyjnych wartowników, kiedy nie ma już tłumów ani turystów. Robią to według ustalonego wzoru, co godzina, codziennie i nawet w najgorszą pogodę.
Zawsze kochany, zawsze ceniony
Służymy Bogu, który kocha nas bardziej niż to, co czynimy.